Peter Thomas, Keele University, UK and Marion Giertych, University of Zielona Góra and Institute of Dendrology PAS, Poland, discuss their article: Biological Flora of Britain and Ireland: Cytisus scoparius, in English and Polish
Broom (Cytisus scoparius), a non-spiny relative of gorse (Ulex species), is a delightful shrub native across Europe in open areas. What makes it so attractive is that in spring, bushes up to a few metres in height can be just dripping with large and bright yellow flowers. Even better, on hot sunny days, you can hear and watch their pea-pod fruit explosively burst open, flinging their seeds up to 5 metres away to find new ground. Seeds can then be dispersed a further 5 metres by ants who eat the nutritious lump (an elaiosome) on one end of the seed. The hard seeds can also be transported by passing through the digestive system of domestic and wild animals, and even on the feet of walkers and the tyres of cars.
It’s a beautiful plant, widely cultivated for gardens and public spaces. Yet it harbours a darker side. When introduced around the world, it has often become an invasive and troublesome weed, particularly in Australia, New Zealand, and North America. It spreads rapidly, making dense carpets that push out native plants and animals. It can also take over farmland, making it impossible for farm animals to feed. The reason for success is mostly because the pollinators capable of triggering the explosive pollination mechanism of the broom flowers are the honeybee, which is widely bred all over the world, but the insects that usually eat its seeds are missing in the new lands. The extra seeds it produces can end up buried in the soil with as many as 30,000 stored in each square metre of ground, three times more than in its native lands. Seeds can stay alive for up to 5 years, waiting for suitable conditions, such as when broom is cleared away. This creates the prefect seedbed for those buried seeds, so the broom just grows back again!
Fortunately, attempts at introducing a variety of predatory insects, particularly a seed-eating beetle (Bruchidius villosus) and a small plant louse or psyllid (Arytainilla spartiophila), to invasive areas are showing promise, and can reduce seed numbers by up to 90%. This, along with the use of herbicides and physically digging the plants up may prove the answer to control broom where it is being invasive.
Żarnowiec miotlasty
Żarnowiec miotlasty (Cytisus scoparius) to piękny, spokrewniony z kolcolistem (Ulex scoparius) krzew, występujący naturalnie w Europie na terenach otwartych. Jego atrakcyjność bierze się z tego, że wiosną krzewy, które mogą dorastać do nawet kilku metrów wysokości, dosłownie ociekają dużymi jaskrawożółtymi kwiatami. Co więcej, w gorące słoneczne dni można usłyszeć i zobaczyć, jak jego owoce, czyli strąki, pękają z trzaskiem, wyrzucając na odległość do 5 metrów nasiona poszukujące nowych miejsc do wzrostu. Nasiona mogą być rozsiewane o kolejne klika metrów przez mrówki, które zjadają odżywcze ciałko tłuszczowe (elajosom) zlokalizowane na jednym końcu nasienia. Twarde nasiona mogą być również rozsiewane przechodząc poprzez układ pokarmowy zwierząt domowych i dzikich, a nawet przyczepiając się do butów spacerowiczów czy opon samochodów.
Ta piękna roślina jest powszechnie sadzona w ogrodach i przestrzeniach publicznych. Skrywa jednak także mroczniejszą stronę. Po wprowadzeniu do innych części świata często staje się inwazyjnym i uciążliwym chwastem, szczególnie w Australii, Nowej Zelandii i Ameryce Północnej. Rozprzestrzenia się szybko, tworząc gęste zarośla, które wypierają rodzime rośliny i zwierzęta. Może również zajmować grunty rolne, uniemożliwiając wypas zwierząt gospodarskich. Przyczyną sukcesu żarnowca jest głównie to, że zdolne do uruchomienia mechanizmu „wybuchowego” zapylania jego kwiatów są pszczoły miodne, które powszechnie hodowane są na całym świecie, a jednocześnie na nowych terenach brakuje owadów, które żywiłyby się jego nasionami. Dodajmy, że jego nasiona mogą pozostawać w glebie w liczbie nawet do 30 tys. na metr kwadratowy, to jest trzy razy więcej niż na obszarach naturalnego występowania. Mogą tam pozostawać nawet do pięciu lat, czekając na odpowiednie warunki do kiełkowania, na przykład gdy żarnowiec zostanie usunięty, co tworzy idealne środowisko dla ukrytych w glebie nasion. W efekcie rośliny szybko powracają.
Na szczęście próby wprowadzenia owadów zjadających nasiona niekrasza (Bruchidius villosus)czy koliszka (Arytainilla spartiophila) na obszary gdzie żarnowiec jest inwazyjny, są obiecujące, ponieważ pomagają one zmniejszyć liczbę nasion nawet o 90%. W połączeniu z użyciem herbicydów i fizycznym usuwaniem roślin może to być skuteczną metodą ograniczenia jego występowania tam, gdzie stanowi zagrożenie.
